Զմրուխտյա գետակի վրա մի խեղճ ջրաղաց կար:
Ջրաղացի դռան առջև, կանաչ ուռենու տակ, թիկն էր տվել ջրաղացպանը և չիբուխը գոհ
ծխում. էր։ Կողքին նստել էր կինը, իսկ նրանց աչքերի առջև մի սիրուն մանուկ, նրանց
երեխան, խաղ էր անում:
Մեղմիկ սոսափում էր ուռենին, և ջրաղացն անուշ մտմտալով, ասես հին օրերից մի հին
հեքիաթ էր պատմում:
Ինչպես եղավ, մի օր այդ սիրուն մանուկը վազելով թիթեռնիկի հետևից, հեռացավ
ջրաղացից, ընկավ մացառների մեջ, անցավ ձորակից ձորակ, կորցրեց ջրաղացի
շավիղը ու
գնաց, գնաց, հասավ մեծ ճանապարհին, նստեց եզերքին ու լաց եղավ:
Անցավ մի քարավան. մի ուղևոր տեսավ լացող
մանուկին,
խղճաց, վեր առավ և իր հետ տարավ:
Տարավ իր տունը, և որովհետև զավակ չուներ, որդեգրեց նրան:
Մանուկը մեծացավ, դարձավ մի շնորհալի երիտասարդ:
Ամենքը սիրում էին նրան և ուրախանում նրա վրա, բայց նա տխուր էր, միշտ տխուր:
Երբ երեկոները մենակ նստում էր իրենց
շքեղ պատշգամբում,
որի շուրջը բացվում էր պարտեզը հովասուն ծառերով և կարկաչուն շատրվաններով՝ նրա
հոգին սլանում էր մի ուրիշ վայր, որ հեռավոր երազի պես մեկ երևում էր, մեկ
չքանում…Երևում
էր մի խեղճ ջրաղաց զմրուխտյա գետակի վրա, որ օր ու գիշեր մանկության պես սիրուն մի
հին հեքիաթ էր պատմում, տեսնում էր երկու հարազատ դեմքեր՝ նստած կանաչ ուռենու
տակ. մեկը մտքի մեջ ընկած չիբուխ է ծխում, մյուսը արցունքոտ աչքերով նայում է
հեռուն:
-Ինչո՞ւ ես տխուր, իմ որդի, -ասում էր
հարուստ հայրը
նրան.-ի՞նչդ է պակաս, թե՞ սեր ունիս մի աղջկա, հայտնի՛ր, թե ինչ կա…
Եվ խնջույք էր սարքել բարի հայրը որդուն ուրախացնելու համար. դահլիճները
լուսավորված էին ջահերով. նազելի աղջիկները պատել էին երտասարդի շուրջը, ասում էին
ու ծիծաղում:
Եվ երիտասարդը մի օր զգույշ դուս ելավ դահլիճներից, անհայտացավ խավարի մեջ ու
էլ չվերադարձավ:
Նա գնաց, շրջեց, թափառեց շատ ու շատ տեղեր, հարցուփորձ արավ և մի օր
վերջալույսի շողերի
տակ տեսավ զմրուխտյա գետակի վրա մի խեղճ ջրաղաց: Տեսավ՝ ջրաղացին կռնակը տվել է մի
հին խրճիթ, որի բուխարիկից
մարմանդ ծուխ է ելնում:
Մոտեցավ խրճիթին, կամացուկ նայեց լուսամուտից ներս. նստել էր մի
ալևոր մարդ
և մտախոհ չիբուխ էր ծխում. մի երերուն պառավ ցամաքած ձեռքերով սեղան էր փռում:
Երբ նրանք հացի նստան, պառավը վերցրեց մի կտոր հաց ու ասավ.
-Ա՛յս էլ որդուս բաժինը:
-Ա՜յ կնիկ, այս քանի տարի է, միշտ էլ որդուս բաժինն ես պահում ու առավոտ
անծանոթ անցորդներին տալիս…
Հե՜յ, մեր որդին էլ չի գա:
-Ա՜յ մարդ, Աստված գիտե, մեր որդին հիմի ո՞ր պատի տակ կուչ է եկել. ուրիշի մոր
ձեռքին է նայում, կարող է այն մոր տղան էլ հեռու տեղ է, ու ես նրան իմ որդու
բաժինն եմ տալիս. ի՞նչ իմանաս, կարող է նա էլ իմ որդուն իրենի բաժինն է տալիս…
Այդ միջոցին ներս ընկավ որդին, գրկեց մորն ու հորը, համբուրեց և լացեց:
-Ա՜, ա՜ , մեր որդին,- բացականչեցին ծերունիները և գրկներն առան իրենց կորած,
կարոտած որդուն և լաց եղան:
Օջախի մեջ կարմիր կրակը ուրախ-ուրախ թևին է տալիս, պայծառ ու տաք ժպիտով լցնում
է երջանիկ խրճիթը:
Ջրաղացը անուշ-անուշ մտմտալով, մանուկ օրերից մի հեքիաթ է պատմում՝
մանկության
պես սիրուն , մանկության պես ոսկի…
- Պատմվածքից դո՛ւրս գրիր
համեմատությունները։
Զմրուխտյա գետ
ջրաղացն անուշ մտմտալով, ասես հին օրերից մի հին հեքիաթ էր պատմում:
Հեհիաթ սլանալ
Կրակը ուրախ թևին է տալի
- Ընդգծված բառերը փոխարինի՛ր
հոմանիշներով։
պես-նման
ալևոր-մեծահասակ
մարմանդ դանդաղ
վերջալույս-մայրամուտ
հարուստ-ճոխ,շատ
չքանալ-անհետանալ
շքեղ-ճոխ
մանուկ-երեխա
- Տրված արահայտությունները գրի՛ր
մեկ բառով․ թևին տալ, ներս ընկնել, լաց լինել, թիկն տալ։
թևին տալ-թրչել,հպարտանալ
ներս ընկնել-մտնել
լաց լինել- լացել
թիկն տալ- հենվել
- Տեքստից դուրս գրի՛ր
ուրիշի ուղղակի խոսք արտահայտող նախադասությունները։
-Ա՜, ա՜ , մեր որդին,- բացականչեցին ծերունիները և գրկներն առան իրենց կորած,
կարոտած որդուն և լաց եղան:
-Ա՜յ մարդ, Աստված գիտե, մեր որդին հիմի ո՞ր պատի տակ կուչ է եկել. ուրիշի
մոր ձեռքին է նայում, կարող է այն մոր տղան էլ հեռու տեղ է, ու ես նրան իմ
որդու բաժինն եմ տալիս. ի՞նչ իմանաս, կարող է նա էլ իմ որդուն իրենի բաժինն է
տալիս…
-Ա՜յ կնիկ, այս քանի տարի է, միշտ էլ որդուս բաժինն ես պահում ու առավոտ
անծանոթ անցորդներին տալիս…
-Ա՛յս էլ որդուս բաժինը:
-Ինչո՞ւ ես տխուր, իմ որդի, -ասում էր հարուստ հայրը նրան.-ի՞նչդ է
պակաս, թե՞ սեր ունիս մի աղջկա, հայտնի՛ր, թե ինչ կա…
- Առանձնացնել բացականչական և
հարցական նախադասությունները․ դիտարկի՛ր դրանց իմաստային տարբերությունները և
կետադրությունը։
-Ա՜, ա՜ , մեր որդին,- բացականչեցին ծերունիները և գրկներն առան իրենց կորած,
կարոտած որդուն և լաց եղան:
-Ա՜յ մարդ, Աստված գիտե, մեր որդին հիմի ո՞ր պատի տակ կուչ է եկել. ուրիշի
մոր ձեռքին է նայում, կարող է այն մոր տղան էլ հեռու տեղ է, ու ես նրան իմ
որդու բաժինն եմ տալիս. ի՞նչ իմանաս, կարող է նա էլ իմ որդուն իրենի բաժինն է
տալիս…
Հե՜յ, մեր որդին էլ չի գա:
- Նկարագրի՛ր խրճիթը։
- Բնութագրի՛ր տղային։
Այստղան շատ բարի էր և խեղճուկ։
- Առանձնացրո՛ւ տղայի ծնողներին
բնութագրող հատվածները։
թիկն էր տվել ջրաղացպանը և չիբուխը գոհ
ծխում. էր։ Կողքին նստել էր կինը, իսկ նրանց աչքերի առջև մի սիրուն մանուկ, նրանց
երեխան, խաղ էր անում:
- Պատմվածքի իմաստը արտահայտող
ասացվածներ ընտրի՛ր։
Հույսը վերջում է մահանում
- Պատմվածքը համեմատի՛ր Հ․
Թումանյանի <<Ամենից լավ տունը>> բանաստեղծության
հետ։
Տարբերությունը այն է, որ Երջանիկ խրճիթում տղան ստիպված է եղել լքել հայրական տունը և իր երջանկությունը վերագտել է միայն հայրական տունը գտնելուց հետո։ Իսկ Ամենից լավ տունը պատմվացքում տղան ինքն է որոշում լքել տունը երջանկություն փնտրելու նպատակով։ ԵՎ ամբողջ աշխարհը շրջելուց հետո հասկացավ, որ միայն իր հայրական տունն է ամենալավը։
